Κείμενο που μοιράστηκε σε πορείες, μικροφωνικές από τo συντονιστικό των πολιτικών μηχανικών

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ, Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΝΑΓΚΗ

Η λογική της συσσώρευσης κεφαλαίου και της εκμετάλλευσης, έχει οδηγήσει στην εμπορευματοποίηση του συνόλου της ζωής μας. Η όξυνση της κρίσης έχει δώσει νέα ώθηση σε αυτή την διαδικασία με αποτέλεσμα το κεφάλαιο να επιδιώκει κέρδος από κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα. Η εργασία, η μετακίνηση, η υγεία, η παιδεία, το νερό, ο αέρας, η κατοικία, η διασκέδαση, οι ελεύθεροι χώροι, το περιβάλλον, η φύση γίνονται πεδία αποκομιδής κέρδους. Το κράτος, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του γενικού συντονιστή αυτής της προσπάθειας, απολύει, φορολογεί, εξοντώνει τον εργαζόμενο, ιδιωτικοποιεί και παραδίδει προς εκμετάλλευση στους «ιδιώτες» όλη την δημόσια και κοινωνική περιουσία.

Στο χώρο της εκπαίδευσης, το κράτος, αποσύρεται από το ρόλο του ως βασικός χρηματοδότης, υποχρεώνοντας τα ιδρύματα να αναζητούν ιδιωτικούς πόρους για τη «επιβίωση» τους και να αναπροσαρμόζουν τη λειτουργίας τους (από τις παροχές στους φοιτητές ως τα μαθήματα που θα διδάσκονται) προκειμένου να ανταπεξέλθουν στο ανταγωνιστικό περιβάλλον. Έτσι, κάθε πανεπιστήμιο θα επιλέγει, βάσει οικονομικών κριτηρίων, αν θα παρέχει δωρεάν σίτιση, στέγαση και περίθαλψη, αν θα επιβάλλει δίδακτρα στους φοιτητές, αποκλείοντας τους οικονομικά ασθενέστερους ή αναγκάζοντάς τους να χρεωθούν φοιτητικά δάνεια, σε συνεργασία με τις τράπεζες.

Επιπλέον,  μέσα στην νέα εργασιακή συνθήκη που διαμορφώνει η κρίση, η διάλυση των πτυχίων έρχεται να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της αγοράς για ύπαρξη ευέλικτων, αναλώσιμων εργαζομένων που θα διαπραγματεύονται ατομικά τους όρους εργασίας τους. Ανασφάλιστοι, επισφαλείς, πειθαρχημένοι και διαχωρισμένοι μεταξύ τους, δε θα μπορούν να διεκδικήσουν συλλογικά τα δικαιώματα τους. Για αυτό επιχειρείται να εγκαθιδρυθεί, μέσα στις σχολές, ένα αντίστοιχο –με το εργασιακό- περιβάλλον ανταγωνισμού και εξατομίκευσης, με περισσότερο εντατικούς ρυθμούς σπουδών, με τη θέσπιση ορίων φοίτησης, με την κατάργηση του ασύλου.

      Απέναντι σε όλα αυτά, εμείς επιλέγουμε να αγωνιστούμε συλλογικά. Εδώ και τέσσερις εβδομάδες φοιτητές και σπουδαστές σε όλη την Ελλάδα αντιστεκόμαστε στο νέο νόμο της κυβέρνησης για την παιδεία. Δεν διεκδικούμε κάποια προνομιακή μεταχείριση, δεν ενδιαφερόμαστε για καριέρες, δεν νοιαζόμαστε μόνο για τον εαυτό μας όπως θέλουν να πείσουν τα Μ.Μ.Ε. Δεν μας νοιάζουν οι σχέσεις με το κυβερνητικό και καθηγητικό κατεστημένο.

Μέσα από τις συνελεύσεις των συλλόγων μας, καταλαμβάνουμε τις σχολές μας, μπλοκάροντας κάθε εκπαιδευτική, ερευνητική και διοικητική διαδικασία και παράλληλα με πορείες και  παρεμβάσεις σε ΔΕΗ, νοσοκομεία, σχολεία, προσπαθούμε να αντισταθούμε στην υποτίμηση της ζωής μας. Ξέρουμε, όμως, ότι μόνοι μας, όπως και κάθε κοινωνική ομάδα μεμονωμένη, δεν πρόκειται να κερδίσουμε κάτι, γιατί η επίθεση είναι συνολική.

Πρέπει όλα τα εκμεταλλευόμενα κομμάτια της κοινωνίας να αγωνιστούμε μαζί, για να μπορούν όλοι, είτε έχουν σπουδάσει είτε όχι, να ζουν με αξιοπρέπεια.

Ο ΜΟΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ,  ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΝΕΤΑΙ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ             ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ